Smutny koniec dream team’u – „Jaskółka” z Met, 2009

Smutne to, ale niegdysiejszy operowy dream team kończy się na naszych oczach, i to kończy w sposób bardzo brzydki. Angela Gheorghiu i Roberto Alagna byli w latach dziewięćdziesiątych uważani za parę nie do pobicia i pozostali tacy jeszcze przez jakiś czas. Klasyczne zestawienie sopran-tenor w życiu osobistym dosyć rzadko funkcjonuje , bo soprany nie wiedzieć czemu (chyba, żeby wziąć pod uwagę liczne dowcipy o tenorach)  wolą basów. Oni byli prawdziwym teamem prywatnie i zawodowo. W pewnym okresie nie dało się złapać ich na scenie osobno, co bywało irytujące. Angela i Roberto mieli jednak fatalną opinię jako skłonni do kaprysów i niebotycznych wymagań, co zaowocowało napiętymi ich stosunkami dyrekcjami różnych oper, także Met (gdzie się pobrali w 1996). Co dziwne, dostawało się głównie jej, mimo, iż on także słynnie z niezmiernie delikatnego ego. Tym niemniej na początku 2009  (premiera w Sylwestra 2008) stanęli na nowojorskiej scenie by wystąpić tam razem już chyba po raz ostatni w serii przedstawień rzadko grywanej opery Pucciniego, która stała się poniekąd ich specjalnością (nagrali ją już w 1996).Dziwnie się dziś tę „Jaskółkę” ogląda. Bo przecież wiadomo, że wystawiono ją specjalnie dla nich, chyba w ramach zapewnienia, że niegdysiejsze przewinienia zostały puszczone w niepamięć. Samo dzieło nie bez przyczyny nie cieszy się szczególnym zainteresowaniem dyrektorów teatrów operowych – wydaje się być znacznie bardziej błahą odbitką „Cyganerii”. Podobny temat, bliźniacza instrumentacja i konstrukcja dramaturgiczna  - tylko bohaterka w finale ocala życie, które będzie toczyć się dalej pewnie bez wielkich dramatów. To u swych początków miała być operetka, wahanie Pucciniego  dało kiepskie efekty. Co nie znaczy wcale, że partytura nie zawiera pięknych fragmentów, a rzeczy całej nie ogląda się i słucha z przyjemnością. W końcu to jednak Puccini!  Prace nad produkcją nie zaczęły się w Met dobrze – reżyser wersji paryskiej Nicolas Joel został dotknięty zawałem serca, rzecz dokończył więc Stephen Barlow. I co skutkiem tego dostaliśmy? Spektakl ostentacyjnie , cukierkowo wręcz ładny, lekki, sympatyczny i do natychmiastowego zapomnienia. Oko dopieszczają śliczne kostiumy (Franca Squarciapino) , które idealnie leżą na zgrabnych figurach wykonawców . W tle mamy nie mniej piękne dekoracje, które w dodatku są tym, czym być powinny: salon to salon, kawiarnia to kawiarnia (zamiast "Momusa" mamy "Chez Bullier"), wreszcie finałowy azyl kochanków to cudne wnętrze w stylu art deco. Nie ironizuję ani trochę, uważam, że takie potraktowanie „Jaskółki” dobrze jej posłużyło. W dodatku Marco Armiliato wykonał koronkową robotę wydobywając z partytury wszelkie jej zalety, jak przede wszystkim jej mgławicową delikatność mieniącą się setką odcieni. Angela Gheorghiu jest nadal posiadaczką wyjątkowo atrakcyjnego głosu, nie zawsze jednak właściwie z tego daru korzysta. Tutaj pokazała nam promienne, połyskliwe góry skali, pozostawiającą sporo do życzenia średnicę i zastanawiający, całkowity brak dołu. Jako Magda stroiła kokietliwe minki i wdzięczyła się niemożliwie, co osłabiło wymowę finałowego dramatu. Mam z Gheorghiu podstawowy problem – trudno mi uwierzyć w szczerość uczuć jej bohaterek. Ale – może skaza tkwi w oku patrzącego, nie wiem. Z  Alagną sprawa wygląda inaczej . On zazwyczaj obdarza swoje postacie żarliwością, w autentyczność miłosnych wybuchów Ruggera trudno wątpić. Tyle, że są one wyrażane matowym, głuchym głosem, którego prawie nie rozpoznałam. Przecież jemu na dźwięczności dotąd nie zbywało. A jednak. To na szczęście nie była trwała tendencja, później zdarzało mi się słyszeć Alagnę w dużo lepszej formie, chociaż oczywiście dla nikogo czas w miejscu nie stoi. Druga para (znów kłania się „Cyganeria”) zrobiła na mnie doskonałe wrażenie . Lisette Oropesa jako … Lisette ma maleńki, srebrzysty sopran , którym posługuje się z pełną świadomością plusów i ograniczeń. Poza tym jest nieodparcie zabawna i sympatyczna, co w roli subretkowej ma znaczenie. Marius Brenciu , liryczny tenor z Rumunii debiutował w Met jako Prunier i był to udany występ. Czego nie da się powiedzieć o Samuelu Rameyu. Jego bohater, Rambaldo nie ma dużo do śpiewania, i na szczęście, bo to co ma, zostało wykonane drżącym, nieprzyjemnym głosem. Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść … Ostatnie spektakle „Jaskółki” z udziałem Gheorghiu i Alagny odbyły się w lutym 2009. W październiku Angela w wywiadzie ogłosiła rozstanie z mężem szeroko opowiadając, jak bardzo pragnie on jej powrotu. Ryzykując gniew Petera Gelba odwołała też swój udział w planowanej   „Carmen”, bo Josego miał śpiewać Roberto. Po mniej więcej roku Gheorghiu tą samą drogą co poprzednio ujawniła światu, że do rozwodu nie doszło i jest z małżonkiem bardzo szczęśliwa. Minęło trochę czasu, szczęście najwyraźniej nie okazało się tak pełne, gdyż para jednak potwierdziła, że rozwód się odbędzie (zgadnijcie kto i jak o tym zawiadomił).  On ustabilizował się uczuciowo przy boku pewnej doskonale nam znanej młodej gwiazdy, ona próbuje szczęścia głownie z dużo młodszymi tenorami. I byłoby to wszystko straszliwie banalne,  gdyby nie  pojawił się kolejny wywiad. I tu już drobne uszczypliwości tracą rację bytu, gdyż Gheorghiu powiedziała, że Alagna ją bił. Oskarżenie straszliwe , bo jeśli to prawda, możemy sobie wyobrazić jakie piekło przeszła ofiara przemocy domowej i dlaczego nie chciała wystąpić na scenie w roli mordowanej przez Jose Carmen. Z drugiej jednak, Robertowi Alagna trudno będzie udowodnić, że nie jest wielbłądem . Na razie wydał tylko oświadczenie, że nie będzie komentował  wypowiedzi swej żony, a sprawa jest w rękach prawników. I tak kończy niegdysiejszy dream team. Wszak w operze unhappy ending to norma, nieprawdaż?

https://www.youtube.com/watch?v=h___cI1aTnY 

https://www.youtube.com/watch?v=8bLVF8ffzOM 

https://www.youtube.com/watch?v=cg0bZwU7O-M 

https://www.youtube.com/watch?v=zSklQLkoymE