Wczoraj, 13 maja 2022 Teresa Berganza dołączyła do tego chóru, którego wszyscy kiedyś będziemy słuchać. Zanim to jednak nastąpi na jakiś czas trzeba się pożegnać. Przy takich okazjach nie wspominam zazwyczaj długich i bogatych karier mistrzów, którzy nas opuścili, bo to jest dziś dostępne na jedno kliknięcie, ale przywołuję własne spotkania z ich sztuką. Dla mnie Teresa Berganza na zawsze już pozostanie jedną z nielicznych prawdziwych dam (udawanych jest znacznie więcej) światowej opery. Ale – damą z pieprzykiem, z poczuciem humoru i czasem figlarnym błyskiem w pięknych oczach. Miała głos idealny do Mozarta i śpiewała go regularnie – Cherubina, Zerlinę, Dorabellę (sceniczny debiut). Ale unieśmiertelniły ją cudowne występy w roli Rosiny, przede wszystkim w filmie Jean Pierre Ponnelle’a z 1972 (pod Abbado), który nadal stanowi wzorzec tego, jak „Cyrulik sewilski” powinien brzmieć i wyglądać. Carmen Berganzy (też Abbado, u boku Dominga) uznawana jest za jedną z najlepszych w historii nagrań, chociaż niektórzy zarzucają jej, że jest … zanadto damą. Ale – każdemu taką Carmen, jakiej potrzebuje. RIP, Maestra!
Eh... śpiewaczka, która wprowadziła mnie w świat opery... Szkoda, wielka szkoda. Pozostanie dla mnie jedną z najlepszych Carmen, wspaniałą Rozyną i kobietą, która rozsławiła hiszpańską muzykę. Jej album pieśni hiszpańskich uważam za jedno z ważniejszych osiągnięć muzyki klasycznej i czymś do czego powinny odnosić się przyszłe pokolenia śpiewaków.
OdpowiedzUsuńSpoczywaj w pokoju wielka Tereso!