Jonas Kaufmann w operetce

Na początek muszę powtórzyć to, co już deklarowałam przy okazji płyty Piotra Beczały – to nie jest moja bajka. Dosłownie, bo operetka zawsze była krainą uśmiechu, gdzie wszystko, po solidnej porcji melodyjnych perypetii kończy się dobrze, bajkowo właśnie, gdzie ludzie są piękni zaś kostiumy zawsze projektuje się na bogato i barwnie.  To w żadnym razie nie zarzut, tylko ja nie czuję się w tym dobrze. Nie mogę stwierdzić, że płyta Jonasa Kaufmanna z takim repertuarem stanowi dla mnie całkowite zaskoczenie, artysta dość często wybierał arie operetkowe na bis podczas swoich koncertów. Tym niemniej trochę się dziwiłam, że współczesny tenore assoluto zdecydował się je utrwalić dla potomności, nie wydawało mi się, że to materiał, któremu jego gęsty, ciemny głos dobrze będzie służył.   Włożyłam więc krążek do odtwarzacza  z dużą dozą podejrzliwości. Moja obawa niestety się sprawdziła, ale nie zawinił repertuar, całość odpowiedzialności za ten stan rzeczy ponosi tu wykonawca. Oczywiście, śpiewak tej klasy nigdy nie wyprodukowałby czegoś całkiem okropnego, oczywiście są na tym krążku pewne smaczki zaś kilka numerów zachwyca, ale ogólne wrażenie pozostaje nienajlepsze. Bo uśmiechu tu mało, i jakkolwiek nie można Kaufmannowi zarzucić, że się nie stara niemal wszystko brzmi tu za ciężko, za mocno. Brak lekkości, wdzięku, stylu. Próba zabawy z  jazzowaniem też  nie  kończy się sukcesem. Od strony czysto wokalnej mam jeden, podstawowy zarzut, a dotyczy on czegoś, co w miarę słuchania irytowało mnie coraz bardziej – nadużywania falsetu, który momentami brzmi bardzo brzydko, a efekt ten pogłębia się przez kontrast z naturalną barwą głosu. Stali odbiorcy tego bloga nie mają wątpliwości, że z dwóch tenorów – Piotra Beczały i Jonasa Kaufmanna zdecydowanie, nie będąc oddaną admiratorką żadnego z nich wyżej  cenię tego drugiego. Lecz w tym wypadku …  Porównanie z zeszłoroczną płytą naszego tenora narzuca się samo, w dużej mierze oba CD  zawierają ten sam materiał. I to porównanie wypada moim zdaniem bez wątpliwości na korzyść Beczały, w którego głosie jest blask , jest staromodna ale jakże dziś cenna elegancja. Z rzeczy śpiewanych przez obu panów jedynie pochwała życia zawarta w arii z „Giuditty” piękniej, bo bardziej płomiennie i namiętnie zabrzmiała w wykonaniu Kaufmanna. Żeby jednak nie kończyć w nastroju minorowym  - są na tej płycie, na samym jej końcu dwa fragmenty zaśpiewane  zachwycająco. Oba jednak wydają się pochodzić z innego muzycznego świata. I chociaż „Pieśń o życiu Schrenka" wyjęta została z nominalnej operetki Eduarda Kunneke „Die große Sünderin” brzmi jak pełnokrwisty dramat i sądząc po tekście, nie bez powodu. A w wykonaniu Kaufmanna jest  pasja, siła, tragizm nawet. I cóż za znakomicie wzięte wysokie C w finale! W duecie z „Umarłego miasta” Korngolda, do której to opery mam słabość rola wiodąca przypada sopranowi. Julia Kleiner realizuje ją doskonale, Kaufmann zaś towarzyszy jej dyskretnie i  melancholijnie  co idealnie trafia w nastrój utworu, bo, mimo, że mówi się w nim o szczęściu przesiąknięty jest tym samym smutkiem, co reszta dzieła.

P.S. Gdyby Państwo zastanawiali się nad wyborem wersji tej płyty, zasadniczo na polskim rynku są dwie. „Du bist die Welt für mich“ zawiera 16 utworów śpiewanych wyłącznie po niemiecku. Na „You Are My Heart’s Delight” znajdują się te same numery, z tym że 6 z nich wykonanych jest po angielsku i mamy dodatek w postaci „Je t’ai donné mon cœur”. Nie stanowi on jednak szczególnej atrakcji – to tylko kolejna wersja językowa „Dein ist mein Ganzes Herz”. Zapewne tylko ultraortodoksyjni wielbiciela Jonasa Kaufmanna kupią obie wersje. Miałam okazję przesłuchać tę i tę, i choć niektóre arie brzmią po angielsku trochę inaczej (w tytułowej zaskoczyło mnie brzmienie głosu Kaufmanna niezwykle podobne do brzmienia śpiewającego to samo Placida Domingo) oryginał jest trochę ciekawszy.

https://www.youtube.com/watch?v=IR1iZc51nPk

https://www.youtube.com/watch?v=HR6EUdyxG30

https://www.youtube.com/watch?v=tWbDy-vZ9iU