Po
krzyku zbolałego serca trochę opisu. Akt 1. Po rozsunięciu kurtyny widzimy
scenę zabudowaną obskurnymi kontenerami portowymi, które będą się przesuwać i
otwierać ukazując brudne wnętrza ( na jednym jakże odkrywczy napis „Welcome in
Spain”). W czasie uwertury spaceruje po nich goły staruszek, zaś Don Giovanni
(wersja 1: długie, ciemne włosy, długi płaszcz) pali papierosa, pije wprost z
butelki i ćpa. Pojawia się Leporello ( dla odmiany prawie łysy), po czym Don
zabija Komandora z glocka (wersja 2: look włoskiego mafioso, włosy ciemne,
półdługie). Po scenie z Donną Elvirą Leporello śpiewa arię rejestrową nie do
niej, bo już sobie poszła, ale do publiczności. I tak dalej aż do sceny balu,
gdzie to pojawiają się figury pingwinów … a Don Giovanni prezentuje się w wersji 3: długie, platynowe włosy, garnitur ze złotej
lamy. Akt 2. Don w wersji 4: ohydny tupecik z grzywką, który przy zamianie
ubrań wyląduje na głowie Leporella. Giovanni i Leporello obłapiają Elvirę „na
sandwicza”, przy czym Don czyni to twarzą w twarz, bynajmniej nie ukrywając
swej tożsamości. Zamiast cmentarza mamy kontener rzeźnicki zapełniony
realistycznie wyglądającymi półtuszami, w związku z tym Komandor musi wychylić
głowę spośród nich żeby przyjąć zaproszenie na kolację. To , że Zerlina śpiewa
„Vedrai carino” anglezując na pobitym Masetto jest już banalne. Uff, dobrnęliśmy do finału gdzie w jednym z
kontenerów umieszczono nowoczesną
kuchnię, w której Giovanni i Leporello
gotują kolację – zapachy rozchodziły się bardzo apetyczne, bo rzeczywiście to
czynili. Tu Don wygląda w miarę normalnie (wersja 5) : krótkie włosy i
kamizelka. Do piekła usiłuje go wciągnąć rządek facetów już to w strojach
chrześcijańskich duchownych (Komandor okazał się biskupem), już to w mundurach wojskowych. Bez
powodzenia – bohater kona samorzutnie, na podłodze swej kuchni. Fascynujące,
nieprawdaż? Najgorsze, że wszystko to razem nie tworzyło żadnej opowieści, a stanowiło tylko ciąg nieudanych skeczy i wątpliwej jakości , za to łopatologicznie
wyłożonych „pomysłów” ( jak ten z ciągłymi zmianami wizerunku
bohatera - inaczej przecież tępy widz
nie zrozumiałby, że poszukuje on wiecznie własnego ja) .Don Giovanni, który w
zamyśle autorskim do sympatycznych nie należy, tu był najprościej mówiąc degeneratem i kanalią i
wyłącznie tym ( zalazły się nawet aluzje
pedofilskie, podejrzewam że reżyser śnił o
Stawroginie) – o filozoficznej
głębi mowy być nie mogło. Szkoda , bo Mariusz Kwiecień jest w stanie zagrać
wszystko, ale należy mu dać chociaż cień szansy! A jego głos, jak zawsze
miodowo-welwetowy w tonie, giętki i gorący ma właśnie to wszystko, czego na
scenie brakowało. Krytyk Opera Magazine napisał później , że tak go ten
spektakl zniesmaczył, iż Kwiecień był już w połowie „Deh, vieni alla finestra” ,
kiedy dotarło do niego (recenzenta, nie
artysty) jak pięknie jest to śpiewane. . Leporello – Alex Esposito sprawdził
się doskonale pod każdym względem – jego postać straciła najmniej na
reżyserskich ekscesach i dźwiękowo okazał się bez zarzutu. Pavol Breslik nie
był w stanie ożywić Ottavia, ale tego nikt nie potrafi, a śpiewak dysponuje
naprawdę pięknym, okrągłym tenorem lirycznym i umie go używać ( tylko w „Il Mio
tesoro” były intonacyjne niedokładności).Panie wypadły gorzej : do
zaakceptowania była Maija Kovalevska- Donna Elvira, ale już Ellie Dehn – Anna i
Laura Tatulescu- Zerlina.Obie mają ostre, spiczaste głosy nie mają zaś
niezbędnego legato. Kent Nagano narzucił orkiestrze dziarskie tempa, ale trochę
za długo brzmiało to zbyt sucho i za głośno.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz