„Verdi” po raz trzeci – Netrebko

Po całym weekendzie offline (odświeżające doświadczenie, ale gdyby ktoś się zastanawiał nad zmianą swojego dostawcy Internetu serdecznie odradzam Vectrę) zasiadłam do klawiatury żeby się z Wami podzielić swoimi wrażeniami po przesłuchaniu nowej płyty Anny Netrebko. Pierwszym, co narzuca się chyba każdemu, kto ten album zobaczy jest  pytanie „kto jej  to zrobił i dlaczego się na  to zgodziła?”.  Doprawdy, Photoshop nie zawsze jest najlepszym przyjacielem kobiety a Deutsche Grammophon co prędzej powinna zmienić grafika komputerowego by nie zmasakrował tak jakiejś innej gwiazdy. No, ale odłóżmy wizerunek tej dziwnej istoty na okładce i zajmijmy się tym , co ważne, czyli treścią muzyczną. Przesłuchałam płytę solidnie i kilkakrotnie – nie, nikt mnie do tego nie zmuszał – po prostu sprawiło mi to przyjemność. To już trzecia w tym roku mająca ten sam tytuł „Verdi” ( nie licząc kompilacji z nagrań wcześniejszych) i oczywiście nie ostatnia , ale moim zdaniem jak dotąd najlepsza. Już słyszę protesty (ilość Netrebko-haters dorównuje chyba ilości jej nieumiarkowanych fanów)  i nazwiska śpiewaczek, które były lub są w poszczególnych rolach lepsze. Ja bardzo się starałam nie porównywać, i … nie do końca się udało, co nie zmienia faktu, że polubiłam ten krążek. Zaczyna się sekwencją fragmentów  z „Macbetha” i tu mam najwięcej zastrzeżeń czysto wokalnych . Ale też rozległość skali jakiej ta partia wymaga jest wyjątkowa. I tu czas, żeby się do czegoś przyznać : nie przepadam za  na najwyższymi dźwiękami w rejestrze sopranowym czy tenorowym. Niemal zawsze te wszystkie wysokie C (czy jeszcze wyżej) są  nieprzyjemne dla mojego ucha, niemal zawsze brzmią krzykliwie i nienaturalnie. Tak mam, nic na to nie poradzę. Dlatego fakt, że głos Netrebko momentami tak właśnie tu odbieram nie jest dla mnie niczym zaskakującym. Ale mimo to podoba mi się jej Lady Macbeth, postaci mocno ziemskie i walczące wydają mi się bliskie naturalnemu temperamentowi Anny. Dlatego rozczarowała mnie  mocno „Una macchia”, która nieco ją przerosła, i to pod każdym względem. Tyle, że o ile o interpretacji zawsze można dyskutować, to o wyraźnym rozminięciu się z intonacją już raczej nie. Mimo wszystko cała ta sekwencja bardzo mi zaostrzyła apetyt na sceniczną Lady Macbeth, to może być jedna z najważniejszych kreacji Netrebko.  Dalej na płycie mamy Giovannę D’Arco , która sprawiła , że mocno, ale mocno pożałowałam braku transmisji z koncertowych wykonań w Salzburgu. Ogromnie chciałabym usłyszeć całą tę rolę w wykonaniu Anny, bo to, co słychać na albumie jest przedniej klasy. Tu właśnie mamy to, z czego ona słynie – przepiękny, okrągły, ciepły głos, ładne legato, dobre frazowanie – sam miód. Podobne, a właściwie to samo wrażenie miałam przy „Arrigo! Ah! parli a un core” z „Nieszporów sycylijskich” . Z następującym potem bolerem sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana. Nie wiem dlaczego ( tu trzeba by było kogoś wykształconego muzycznie, a nie biednej amatorki) ta aria zawsze dla mnie brzmi jakoś dziwnie. Ma niezmiernie chwytliwą melodię i atrakcyjne tempo ale właściwie każda śpiewaczka w niej nieco poskrzypuje. Nie ustrzegła się i Netrebko, ale biorąc pod uwagę specyfikę utworu i tak zabrzmiała dobrze ( zdecydowanie lepiej niż w Moskwie, ale nie ma się co dziwić – technika…). „Tu che le vanita” Netrebko śpiewa nieźle. Ale tu właśnie porównanie narzuciło mi się z całą bezwzględną siłą. Bo co mi po wymienionych już wcześniej zaletach, kiedy w moich uszach ciągle trwa cudowna Anja Harteros! Słyszałam ją śpiewającą to na żywo dwukrotnie i pewnie padłabym na kolana, gdyby w BSO było na to miejsce. I nie chodzi tu nawet o aspekt czysto głosowy , tu Netrebko, jak wiecie jest porównywalna. Ale Harteros ma w sobie te niezwykłą zupełnie klasę, której nie zawaham się nazwać muśnięciem skrzydeł anielskich ( przyznacie, że nieczęsto używam takich egzaltowanych porównań). Przecież Elisabetta żegna się w tej arii ze światem, i pożegnaniem   nie będzie śmierć, ale coś znacznie gorszego – życie bez życia.  Harteros potrafi to wyrazić, Netrebko pozostaje na ziemi. Sytuacja ta powtarza się w sekwencji zamykającej płytę , a pochodzącej z finału „Trubadura”, chociaż w tym wypadku różnica nie jest aż tak bolesna. Netrebko ratuje tu uroda głosu , któremu długie linie verdiowskie znakomicie służą. Nie przysłużył się natomiast nagraniu Rolando Villazon jako Manrico (pierwszy i ostatni na szczęście) . Rzecz nie w tym , że głos brzmi źle, to nie to. Villazon potraktował prostą, melancholijną balladę trubadura niczym Beniamino Gigli „Pajace” – z łezką, z przydechem – okropne! Za to stary wyga, Gianandrea Noseda  powinien dostać od swojej primadonny jakiś specjalny bukiet kwiatów, co najmniej tyle. Pod jego pewną ręką orkiestra turyńskiego Teatro Regio zabrzmiała jak marzenie, akompaniując solistce z wielkim wyczuciem.   Nie mam pojęcia, jakie recenzje w mediach i na blogach otrzyma ta płyta ( nic jeszcze nie czytałam). Jak widzicie mam do niej trochę zastrzeżeń. Ale – sprawiła mi duża radość i będę do niej wracać. Czyż to nie jest najważniejsze?

https://www.youtube.com/watch?v=gjpX9ywK7l4 

 https://www.youtube.com/watch?v=djCq3u6gEx4

https://www.youtube.com/watch?v=YSXDQSpZ6Ng