L'Amour" według Juana Diego Floreza

Po wysłuchaniu tej płyty, nagranej przez Juana Diego Floreza po czteroletniej przerwie nie zamierzałam jej recenzować. Ale właśnie dotarła do mnie wieść o planowanym   (2016, w Bolonii i Zurychu) debiucie tenora w roli Werthera i zdecydowałam się jednak o tym krążku napisać. Tytuł „L’Amour”  sytuuje go od razu geograficznie, ale już nie emocjonalnie – o miłości można wszakże śpiewać na wiele sposobów. Wyrazowa monotonia płyty świadczy jednak o tym, że Florez tego nie potrafi. Sam głos brzmi dobrze, nie stracił nic na urodzie ani technicznych możliwościach , ale to nie wystarczy. Triumfy, jakie na światowych scenach święci Florez  w Rossinim czy lżejszym Donizettim są całkowicie zasłużone, trudno też czynić mu zarzut z tego, że chce i próbuje rozszerzać swój repertuar. Jakiś czas temu wysnuł słuszne wnioski z porażki w roli Księcia  Mantui i wycofał się z dalszych występów.  Mam nadzieję, że zastanowi się jeszcze nad Massenetem i podejmie właściwą decyzję. Bo to, że sympatycznie, błyszcząco i wręcz uroczo wykonuje się Offenbacha („Au Mont Ida” z „Pięknej Heleny”), daje sobie radę z Iopasem („O blonde Cérès”) czy Wilhelmem z „Mignon” nie świadczy wcale o tym, że można się brać za Romea czy Wertera! To już zupełnie inny kaliber, wymagający nie tylko nieco większego głosu, ale  przede wszystkim całkowicie odmiennych środków wyrazu, których Juan Diego najwyraźniej nie jest w stanie zastosować. Jego Werther jest dziwnie, bliźniaczo wręcz podobny do Nemorina, a nie o to wszakże chodzi! Przypomina mi się w tej sytuacji Alfredo Kraus, (który Wertera śpiewał z sukcesem przez wiele lat) i jego strategia kariery  - miał w repertuarze niewiele partii, ale wszystkie opanowane do perfekcji. Bodajże nigdy nie wykonał niczego, co byłoby nie dla niego. Sama się zastanawiam, co lepsze – ryzykować wejście na nowe terytorium i ponieść porażkę czy trzymać się tego, w czym jest się mistrzem? Problem z Florezem nie leży moim zdaniem w możliwości wykonania przez niego wszystkich zapisanych nut a w stylistycznej różnorodności, której bardzo mu brakuje. Wolałabym wciąż cieszyć uszy jego wspaniałym Toniem (właśnie po raz kolejny odniósł w tej roli olbrzymi sukces – wszystkie 9 wysokich C było na miejscu) niż słuchać „Toniopodobnego” Romea.  Z czym oczywiście nie zgodzą się legiony fanów artysty, ale cóż – gdyby wszystkim podobało się to samo, to dopiero byłaby katastrofa.

https://www.youtube.com/watch?v=IXnlyLSMTxI 

https://www.youtube.com/watch?v=EWvbaw4IS2U