Don Giovanni w krematorium

Czasami czuję się całkowicie bezsilna I po raz kolejny przychodzą mi do głowy te same, retoryczne pytania. Gdzie przebiega granica między interpretacją, do której reżyser ma prawo, a całkowitym zmasakrowaniem dzieła? Kiedy to się skończy? I dlaczego każdy bałwan , któremu zachciało się zostać operowym demiurgiem musi zmierzyć się z „Don Giovannim”? Obawiam się, że znam odpowiedzi. Tę falę złości wywołała we mnie produkcja nawet nieszczególnie brzydka ( widywałam gorsze) , ale kompletnie pozbawiona sensu i pełna tandetnych efektów. Wygląda to tak , jakby rozpaskudzonemu smarkaczowi dano do rączek najbardziej skomplikowaną zabawkę świata. I … wszyscy wiemy co dalej. Po zabawie dziecię pozostaje radosne nad resztkami zamordowanego cudu zaś widzowie zastanawiają się po co  jedliśmy tę żabę. Stephane Braunschweig , przyczyna mojej desperacji na scenie paryskiego Theatre de Champs Elysees wystawił coś, co zapewne uważa za głęboką i odkrywczą wersję opery oper. Na czym owa głębia polega? Otóż Braunschweig wykoncypował sobie, że cała akcja rozgrywa się w głowie udręczonego Leporella, który towarzyszy swemu padrone w jego pożegnaniu z ziemskimi rozkoszami. Skutkiem tego pomysłu na scenie mamy wózek-nosze, na którym spoczywa ciało Giovanniego a zaraz zanim czeluść krematoryjnego pieca, w którym już buzują płomienie. Uroczy ten obrazek ukazuje się naszym oczom przy pierwszych dźwiękach uwertury, bo reżyser ma nam tyle do powiedzenia, że koniecznie musi i ten czas zagospodarować. Dalej oczyma storturowanej duszy biednego Leporella obserwujemy pojawienie się zamaskowanych trupimi czaszkami pielęgniarek, poderwanie się zwłok Giovanniego i próbę sprostania agresywnym zalotom owych dam (trupie maski będą sie jeszcze pojawiać wielokrotnie na różnych twarzach). Po tym egzystencjalnym wstępie zabieramy się do akcji właściwej, przy czym sypialnię Donny Anny z krematorium dzieli tylko okno i ćwierć obrotu sceny. I ciąg dalszy w tym samym stylu. Na zakończenie powracamy tam, gdzie zaczęliśmy a Komandor wpycha Don Giovanniego do pieca. Ktoś jest zaskoczony? Nie wydaje mi się. Ale mamy jeszcze lieto fine: piątka protagonistów otacza leżącego na szpitalnym łóżku , umierającego Leporella… Bardzo nowatorskie, głębokie i odkrywcze, nieprawdaż ? Otóż nieprawdaż! Głupie i nudne, bo taka akcja powoduje, że postaci snują się po scenie letargicznie  (może w poszukiwaniu sensu?), co kompletnie zamordowało Robertowi Gleadow postać Leporella. Jest to najsmętniejszy  i najnudniejszy Leporello jakiego w życiu widziałam i, jako żywo nie ma tym winy śpiewaka. Pamiętam Gleadowa jeszcze jako Masetta z ROH, miał wtedy 23 lata i był naprawdę świetny. Tutaj też zaprezentował się od strony wokalnej dobrze , mnie trochę przeszkadza wibracja w jego głosie. Ale i tak żałuję , że to nie on był Don Giovannim, bo ta rola wymaga nie tylko głosu, ale też bardzo silnej osobowości. Markus Werba nie ma żadnej z tych cech wystarczającym stopniu. Zaprezentował wyblakłego, pozbawionego charyzmy DG, koszmarnie niechlujnie zaśpiewaną arię szampańską (jak zwykle za szybko dyrygowaną) i „Deh vieni…” bez krzty wdzięku i uwodzicielskiej miękkości. Przy tym recytatywy podawane są przez wszystkich bez wyjątku fatalnie, przez co żadna scena nie ma odpowiedniego rytmu i napięcia. Nie wiem, kto przekonał Miah Persson , że może być  Elvirą. Nie może, ma na to za mało mocy i wyrazu. Trzeba jednak przyznać, że liryczne fragmenty roli zabrzmiały w jej wykonaniu ładnie, tyle, że to nie wystarczy.Sophie Marin-Degor słyszałam po raz pierwszy i nie chciałabym tego doświadczenia powtarzać: zmęczony, zużyty głos i skłonność do ostrego brzmienia w górze skali (gwoli sprawiedliwości należy dodać , że to jest wyjątkowo trudna wokalnie partia).Jej Ottavio , Daniel Behle był poprawny. Najlepiej wypadła w tym spektaklu para najmłodsza: sympatyczny, efektywny Nahuel Di Pierro jako Masetto i zdecydowana gwiazda przedstawienia Serena Malfi jako Zerlina.  Młoda , śliczna-apetyczna i przede wszystkim dobrze śpiewająca okrągłym, ciepłym mezzosopranem dziewczyna ma przed sobą przyszłość.Miałabym lekkie zastrzeżenia wyrazowe ale myślę, że z doświadczeniem i to przyjdzie. Komandor został  odarty z wszelkich pozaziemskich atrybutów (może i dobrze), Ale Steven Humes sprawił się nieźle. Za to nie pierwszy już raz przyszło mi się zastanawiać nad nazwą Le Cercle de l’Harmonie. Czego jak czego, ale harmonii w tym zespole Jeremie Rohrer nie osiągnął, miałam wrażenie chaosu, braku panowania nad dynamiką i momentami niewłaściwych temp. Nie, to nie brzmiało okropnie. Ale też nie tak, jak powinno. Na koniec muszę dodać jedno - to nie była ani najbrzydsza, ani najgłupsza produkcja "Don Giovannego" jaką widziałam. Miała tego pecha, że przelała czarę goryczy.   

https://www.youtube.com/watch?v=cc7tKwsgB74