Anna i Narcyz na Placu Czerwonym

Tego typu koncerty mogą być czystą przyjemnością dla widza i słuchacza, pod warunkiem, że zaakceptuje się specyfikę wydarzenia i nie będzie za bardzo napinać. Trzeba wziąć pod uwagę , że na wolnym powietrzu zwłaszcza orkiestra brzmi inaczej i dźwięk może się troszkę rozłazić zaś śpiewacy muszą używać mikrofonów, mnóstwo zależy więc od realizacji technicznej. Ale też głos wzmocniony przez owe urządzenia natychmiastowo obnaża swe wszelkie wady i zalety zaś odbiorca telewizyjny ma dodatkową możliwość przyjrzenia się każdemu drgnięciu twarzy wykonawców. Anna Netrebko i Dmitri Hvorostovsky są największymi gwiazdami wśród wielu rosyjskich artystów, którzy pospołu z reprezentantami innych słowiańskich nacji dosłownie opanowali najlepsze domy operowe na świecie. Oczekiwania były więc wielkie, chociaż widzów stawiło się tylko około 7500 – piszę „tylko”, bo Domingo i Pavarotti (każdy z osobna) potrafili zapełniać całe stadiony. Zaczęło się kiepsko, a nawet źle. Anna Netrebko (piękna jak zazwyczaj – straciła na wadze, przedłużyła włosy – wygląda świetnie) nieroztropnie wybrała na początek bolero Eleny z „Nieszporów sycylijskich” i wykonała je okropnie – skrzekliwy głos , minoderyjna interpretacja brrrr! To jest wyjątkowo ryzykowna aria, na której zdarzało się polec najlepszym, wymagająca bezwzględnego panowania nad głosem i jego wyrównania we wszystkich rejestrach. Potem z Netrebko było już lepiej, chociaż jeszcze w „Tacea la notte” nieco rozmijała się z tonacją a koloratura była ciut za ostra. Ale przynajmniej słyszeliśmy już ten przepiękny, ciepły, ciemny sopran , który doskonale znamy. Chociaż raczej Leonora nie stanie się koronną partią Anny. Po przerwie usłyszeliśmy już Netrebko jaką kochają tłumy fanów pod każdą szerokością geograficzną – jej „La mamma morta” i „Io son l’umile ancella” zabrzmiały naprawdę dobrze. Podobnie jak Tatiana w finałowej scenie z „Eugeniusza Oniegina”, która wiele obiecuje widzom transmisji z MET 5 października. Zwłaszcza, że tam będzie miała obok siebie Kwietnia, prawdziwego artystę, nie zaś egotycznego do granic śmieszności narcyza. Muszę przyznać, że coraz mniej mam cierpliwości do Dimy Hvorostovsky’ego, który z każdym rokiem zbliża się do karykatury operowego divo . Popatrzcie na niego : ten facet w każdej sekundzie koncertu skoncentrowany jest wyłącznie na sobie , na partnerkę nie zwraca najmniejszej uwagi. To ona adoruje jego, nie odwrotnie, chociaż z opowiadanej historii wynika coś zupełnie innego.  Te cechy również słychać w interpretacji czysto muzycznej.  Hvorostovsky zaczął od sceny śmierci markiza Posy i zamiast konającego Rodriga dostaliśmy triumfalistycznego , hałaśliwego durnia. Również w duecie z „Trubadura” , gdzie teoretycznie powinien dyszeć z pożądania on tylko krzyczał patrząc na publiczność. Najlepiej wypadł w jego wykonaniu monolog „Tre sbirri, una carozza”  , takiego Scarpię można zaakceptować oraz … „Oczi cziornyje” , gdzie uroda pospołu melodii i głosu splotła się i uwiodła zachwyconą publiczność. Ta zaś wielbi gwiazdora wbrew wszystkiemu – to ich Dima, nie słyszą, spazmatycznych oddechów, interpretacyjnej mizerii ( czy ktoś wzruszyłby się takim „Cortigiani”?), ściśniętej góry skali. Dlaczego tak się pastwię nad Hvorostovskym? Bo go … lubię. Cenię ten piękny baryton, objawiające się niestety tylko czasami znakomite  legato, rozumiem skąd biorą się masy jego fanów. Tym bardziej się martwię i jest mi przykro, gdy go widzę i słyszę takiego, jak na Placu Czerwonym. Z powodów wyłuszczonych na początku nie będę oceniać orkiestry, ale mam wrażenie, że Constantine Orbelian nie zapanował nad nią należycie. Olbrzymi chór (a właściwie dwa połączone) nie sprawił się najlepiej. No i co to za chór, który musi śpiewać największy hit dla siebie napisany z partyturą w rękach? Kliknijcie na link i sprawdźcie sami.

http://www.youtube.com/watch?v=nMS5NGRFfQE