"Verdi" Piotra Beczały - tekst nie dla fanów

Fan adoruje bezwarunkowo – jego ulubieniec jest cudowny nawet kiedy śpi, a co dopiero wtedy, kiedy śpiewa. Dlatego też, kochani wielbiciele Piotra Beczały  pomińcie ten tekst. Bo „Verdi” to  alarmująco niedobra płyta i jak dotąd  największe dla mnie zaskoczenie tego roku. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, chociaż, jak może wiecie fanką naszego tenora nigdy nie będę – ale szanuję go bardzo za styl, klasę i elegancję, cechy rzadko spotykane u jego kolegów. Niestety, niewiele z tych, wydawałoby się posiadanych na stałe przymiotów daje się zaobserwować na tym krążku. Zacznijmy od tego, co najlepsze, czyli od „Balu maskowego”. Riccardo Beczały prezentuje się znakomicie – bez histerii, przydechów, za to z piękną średnicą skali i  legato. Nieźle też wypadają: „Ingemisco” z ‘Requiem” i „Ah, la paterna mano”. I na tym koniec. Posłuchajcie, jak fatalnie brzmią tej płycie prawie wszystkie góry wydobywane ze ściśniętego gardła, jak afektowane są niektóre interpretacje. Posłuchajcie jak okropnie brzmi w wykonaniu Beczały aria z „Lombardczyków”, jak kiepsko fragment „Nieszporów sycylijskich”! Tu należy dodać, że też ku mojemu negatywnemu zaskoczeniu Łukasz Borowicz przyczynił się do tej porażki wydatnie, zaganiając niektóre arie na śmierć (z tych nieszczęsnych „Lombardczyków” uczynił walczyk zaiste upiorny w swej tandetności). I pewnie odłożyłabym CD żałując wydanych pieniędzy , gdyby nie dwa duety, które chociaż trochę poprawiły mi humor. Wiem oczywiście , że Azucena Ewy Podleś nie dla wszystkich jest akceptowalna, ale ja miałam dreszcze słuchając jej opowieści. Efekt dramatyczny nie do opisania. W tym wypadku trudno mieć bo Beczały pretensję, że wypadł blado – takiej Azucenie nikt by nie sprostał. Płytę zamyka duet przyjaźni (jakiej tam przyjaźni, to czyste wyznanie miłosne!) z „Don Carlosa”. Brzmi znakomicie,  nie jest jednakowoż zasługą jej głównego bohatera (finalna góra - naprawdę fatalna). To Mariusz Kwiecień uratował mu skórę śpiewając z prawdziwie arystokratyczną elegancją i autentycznym ciepłem  - ani śladu niepotrzebnych krzyków i napinania głosu ponad miarę, a przecież mu czasem się zdarza. Co dobrze to wróży jego debiutowi w partii Posy na scenie ROH za niecałe 2 tygodnie. Mam nadzieję, a nawet jestem pewna, że ta płyta jest tylko wpadką, o której za chwilę zapomnę. Słyszałam przecież pana Piotra już po jej nagraniu i żadnych niepokojących objawów nie było, wręcz przeciwnie. Zaś obu naszym gwiazdorom , którzy sądząc po zdjęciach dobrze się bawili w swoim towarzystwie życzę sukcesu na jutrzejszym wręczaniu International Opera Awards. Nawet, jeśli statuetki powędrują w inne ręce – oni na nie zasługują!