“Giulio Cesare In Egitto”, Salzburg 2012, DVD

Wydawało mi się, że nic gorszego niż produkcja madryckiego Teatro Real nie może już “Juliusza Cezara” spotkać i miałam rację – wydawało się. Nowa dyrektor salzburskiego Festiwalu Wielkanocnego, Cecilia Bartoli zaprosiła do współpracy doskonale sobie znanych Moshe Leisera i Patrice Cauriera, którzy przygotowali dla niej rossiniowskiego „Otella” w Zurychu. Bartoli jako szefowa i jako superdiva ma taką pozycję, że gdyby nie akceptowała koszmarnej produkcji, jaką wysmażyli mogła powiedzieć stanowcze nie. Nie powiedziała. Dobrze to świadczy o jej niekonfliktowym nastawieniu do współpracowników, fatalnie o guście. Słowa powszechnie uważane za obelżywe cisną się pod klawiaturę kiedy przypominam sobie niektóre sceny tego horroru. Przykłady? Liczne, przytoczę tylko kilka.

- Cornelia usiłuje popełnić samobójstwo wkładając głowę do paszczy olbrzymiego krokodyla z papier-mache i ręką własną przyciskając jego szczęki ( zwierz jest w ogóle użyteczny, potem posłuży się nim w identyczny sposób Cleopatra). Mamy jeszcze w jej wykonaniu próbę samospalenia , kiedy to utkwiwszy w stosie opon dama polewa się benzyną.

- Sesto smaruje sobie twarz i koszulę w barwy wojenne za pomocą popiołów, które pozostały po spaleniu głowy tatusia.

- Tolomeo (szczególnie prześladowany przez reżyserów) śpiewając  pierwszą arię wyładowuje swoją złość na figurze Cezara (który jest tu najwyższym urzędnikiem unijnym w pełnej gali- niebieski garnitur i unijne gwiazdy) wywlekając z niej flaki – a jakże,  kompletne i cudnie czerwone – i wykorzystując je w roli gustownego naszyjnika.  Poza tym Tolomeo cierpi zdecydowanie na seksoholizm, bo mimo posiadania w pałacu własnego zamtuza jest wyraźnie niezaspokojony. Czemu próbuje zaradzić onanizując się intensywnie w akcie drugim, potem w trzecim. Na koniec, zabity przez Sesta powstaje z martwych by dołączyć do kolegów w radosnym finale.

- Cleopatra symuluje akt seksualny dosiadając okrakiem …rakiety kosmicznej i szybując na niej nad sceną. Później  zgwałcona przez brata (znów ten Tolomeo) śpiewa całą swą najpiękniejszą arię „Piangero la sorte mia” z torbą na głowie. No, ale jej mi specjalnie nie żal, jako, że rolę wykonywała Bartoli.

- Nireno został Nireną trudno orzec dlaczego, ale rolę powierzono kontratenorowi Jochenowi Kowalskiemu który w damskich szatkach wygląda dość niekonwencjonalnie ze względu na wysoki wzrost.

Innych konceptów wymieniać nie ma sensu, ale ich autorów spotkało przy ukłonach całkowicie zasłużone przyjęcie: buczenie, gwizdy i oburzone okrzyki. Od strony muzycznej było całkiem nieźle. Giovanni Antonini wraz ze swym zespołem Il Giardino Armonico grali z właściwą werwą. Andreas Scholl nie okazał się  tak straszny, jak się obawiałam biorąc pod uwagę jego aktualną formę, co nie znaczy , że  dobry. A gdyby tak partię  Juliusza Cezara powierzyć Christophe Dumaux, który w śpiewanej nie wiem już który raz roli Tolomeo musi się trochę nudzić a warunki ma wszelkie, aby zostać bohaterem tytułowym…Anne Sofie von Otter ma głos wykazujący tak zwane ślady dawnej urody, ale Cornelia nigdy nie była dla niej właściwą rolą i chociaż zdarzyły się Otter fragmenty piękne, nie mogłam nie  wspominać Ewy Podleś. Radosną niespodziankę sprawił mi Philippe Jaroussky, cudownie wyzbyty złych nawyków z Arpeggiaty . Szczególnie lamentacyjne fragmenty partii Sesta wypadły w jego wykonaniu rzeczywiście pięknie i zgodnie z jej  charakterem. Diva herself była znakomita, Cleopatra   leży jej jak rękawiczka. Gdyby tylko nie wdzięczyła się jak wczesnonastoletnie dziewczę, którym już dawno nie jest!

http://www.youtube.com/watch?v=GlhgqEQjXe8

http://www.youtube.com/watch?v=GwFT_5zhOiw&feature=relmfu

http://www.youtube.com/watch?v=-ivmO1MfGk8&feature=relmfu